Bijna drie maanden zaten ze min of meer opgesloten; Nynke en Atie. Al heel lang vriendinnen, door dik en door dun.

Maar, toen kwam Corona:
De leeskring lag stil. De bridge ging niet meer door en de kinderen en kleinkinderen mochten ook niet meer langskomen…
Ze vermaakten zich goed. Allebei. En nog steeds, want ze lezen graag en het ‘beeld bellen’ en appen beheersen ze ook volledig. Ondanks hun leeftijd -bijna- 80 en 80+ zitten ze boordevol plannen en vertellen mooie verhalen. Over hun jeugd, hun werk en mooie reizen met vrienden en gezin.

Paul, de man van Atie lijdt aan een neurologische aandoening en zit in een verpleeghuis. Al weken mogen de twee elkaar niet eens aanraken en moet Atie van een afstand toezien hoe Paul, weliswaar netjes, wordt verzorgd door professionals. En ondertussen mist hij de warmte van zijn dierbaren, is eenzaams en verward. Het doet pijn om dat aan te zien. Het is niet anders, zegt ze ferm maar met gebroken stem.

Drie verwendagen onder de Appelboom waren snel om, maar wat hebben ze het gezellig gehad en wat zijn ze lekker actief geweest. Er is volop gewandeld, ze bezochten het museum in Westerbork en hebben de beeldentuin in Gees bezocht.
Vanmorgen hebben Nynke en Atie hun koffertje gepakt, opgeladen na deze mooie ontspannen dagen in de natuur én het vooruitzicht is mooi: Paul mag komend weekend, na lange tijd weer bezoek ontvangen!

Op anderhalve meter afstand namen we vanmorgen afscheid:

Hun spontane reactie is hartverwarmend: “We hebben het heerlijk gehad bij jullie Onder de Appelboom:

“… Dit was het medicijn tegen eenzaamheid en pijn!”